Sarılırsın sarılırsın bir kez daha son kez derken aklımda trenin kapısındaki son hali kalır .. Nasıl bir sancı nasıl bir yanış o öyle ağlaya ağlaya canım çıkmıştı. Bir de şöyle bir durum var ki Ispartada askerliğin ne demek olduğunu ikimizde çok iyi biliyorduk , zorlu bir acemilik eğitimi ve sonrası doğu,kimbilir neresi ..Gidişini çok zor kabullendim çok ağladım çok yıprandım çok özledim cok kez sabahı sabah ettim ,1 dk sesini duyabilmek için herşeyden vazgeçebilirdim.. Ve 75 günün ardından gideceği yer belli oldu, Şırnak..Diyecek hiçbir söz yok ,o söylemeden sesim titreyerek Şırnak mı dediğimde içim içimi yiyordu hayır desin diye ama maalesef doğru tahmin etmiştim oysa o kadar istemiştim ki yanılmayı..Birbirimizi görmeden koskoca bir 12 ay geçirdik Şırnakta sadece ankesörlü telefondan konuşarak mutlu olabiliyorduk..Birde sayfalarca yazdığım mektuplar bir sürü sayfa sayfa ince ince yazarak yolluyordum onları sırf pir parça morali düzgün olsun mutlu olsun onu ne kadar çok sevdiğimi bilsin yalnız olduğunu hissetmesin diye . Ben isyan ettiğim de orası vatan toprağı değilmi diyenler oluyordu en çok tartıştığım konulardan biridir bu belki de ,evet Şırnak Hakkari Tunceli hepsi bizim toprağımız ama askerlik için asker bekleyen biri için en zorlu yerler, kim istemezki sevdiğini haftasonları webcamden görmeyi rahat rahat telefonda konuşabilmeyi, en azından nöbete cıktıgında göreve cıktıgında riskin daha düşük olmasını.. Eşimin askerliği çok zorlu geçmişti bir kere hafta içi hafta sonu diye birşey yok her gün saat 4 gibi üs bölgesine çıkar sabah 7 de taburuna geri gelir, sonra bütün gece kıvran dur ya bir sey olursa göz kulak haberlerde yeterki canına bişey olmasın , o ölüm korkusu nasıl bir psikolojidir çok iyi anladım çok iyi anladık resmen iliklerimize kadar yaşadık o korkuyu .. Telefonda konuşurken silah seslerinin sevgilinin sesinden daha çok duyulmasının nasıl birşey olduğunu bilen varmı? kimse bilmesin kimse yaşamasın, ben yaşadım nefesim kesildi yüreğim öyle bir daraldı ki o sesler beni yaraladı ölüyorum sandım boğazıma birşey oturdu delice sıkıyor yüreğimi .. Çok şey yaşadık offf şu an bile darlandım boğuluyorum hatırladıkça:(
Amaaaa tüm hasret tüm acı tüm bekleyiş öyle bir mutlulukla pekişti ki 460 günü bir fiil her gün bir bir eksilttik her gün karaladık şafak kağıdımızı:) ama o doğan güneş varya en zoru o bekle bekle güneş doğmuyor sabah olmuyor resmen :) Allahtan uçağı çok erken bir saatteydi ,sabah havaalanında o bekleyiş varki asla unutamam.. Ya o kadar heycanlı ki aylarca görmedim yüzünü (12 ay hiç izne gelmedi:() kokusunu içime çekmedim ve o o kadar ay sonra karşımda olucaktı ve anons uçak indii .. Kalp atışlarım tavan yapmış bekliyorum camın önünde bir de boynum eğikmiş -ki ben o halimi hiç hatırlamıyorum bile nasıl duruyosam boynu bükük ben karşılara bakarken geldi ve önümde başını eğip bana baktı o an o camı kırabilirdim:) nasıl boynuna atladım nasıl sarıldım boynunda nıasl salya sümük ağladım yok böyle birşey ayrılamıyorum resmen :) Kısacık saçlar kavrulmuş teni ona gelirken giymesi için aldığım İstanbul t-shirti ve boynunda künyesi .. Hayatımda asla unutamıcam anlardan biri o ilk görüş ilk sarılış hatta hayatımdaki önemli anlar listesinde ilk 3te :)
Off teyze yaa sabah sabah beni nasıl buhranlara sürükledin öyle başta içim kararıyo askerliği düşününce ama sonunda o kavuşma anı varya herşeye değer:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder